ΩΦΕΛΗ ΤΗΣ ΣΩΜΑΤΙΚΗΣ ΑΣΚΗΣΗΣ ΣΕ ΠΙΣΙΝΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΑΥΤΙΣΜΟ

Η σωματική άσκηση σε μια πισίνα προσφέρει σημαντικά οφέλη στα παιδιά με αυτισμό. Η έλλειψη βαρύτητας του νερού επιτρέπει μεγαλύτερο εύρος κίνησης, ρευστότητα και ευκολία κινήσεων. Τα αισθητήρια ερεθίσματα που δέχεται το παιδί από το υδάτινο περιβάλλον το βοηθάει επίσης να ηρεμήσει. Σε γενικές γραμμές, τα παιδιά με αυτισμό παρουσιάζουν ελλείψεις στις κινητικές δεξιότητες, και συνεπώς το πρόγραμμα αποκατάστασης θα πρέπει να επικεντρώνεται στην ανάπτυξη και τη βελτίωση αυτών των δεξιοτήτων με εξατομικευμένα παιχνίδια και αθλήματα.

O Yilmaz και οι συνεργάτες του το 2004, εξέτασαν τις επιπτώσεις μετά από δέκα εβδομάδες κολύμβησης στη γενική φυσική κατάσταση και τον προσανατολισμό στο νερό. Μετά την παρέμβαση, οι συμμετέχοντες βρέθηκαν να έχουν αυξημένη ισορροπία, ταχύτητα, ευκινησία, καλύτερη λαβή στο χέρι και το πόδι, αύξηση της μυϊκής δύναμης, ευελιξίας και αντοχής. Ο καλύτερος προσανατολισμός στο νερό συνδυάστηκε με σημαντική μείωση των αυτοδιεγερτικών στερεοτυπικών συμπεριφορών. H μεταγενέστερη μείωση ήταν αποτέλεσμα της αυξανόμενης έντασης της άσκησης στο κολύμπι. Επιπλέον, τα παιδιά βρέθηκαν να έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αυτογνωσία μέσα στο νερό μετά την περίοδο προσαρμογής. Η άσκηση στο νερό δεν ωφελεί μόνο την καρδιαγγειακή ικανότητα των αυτιστικών, αλλά πιστεύεται ότι βοηθάει στη γλωσσική ανάπτυξη και αυτοαντίληψη, καθώς και στη βελτίωση της προσαρμοστικής συμπεριφοράς, και, ιδιαίτερα, κατά τη διάρκεια της πρόωρης εκπαιδευτικής παρέμβασης (Yilmaz, Yanardag, Birkan, & Bumin 2004).

Η άσκηση για παιδιά με αυτισμό δεν θα είναι αποτελεσματική εάν δεν έχει εγκριθεί ή επιλεγεί από το ίδιο το παιδί, και εάν το παιδί δεν υποστηριχθεί σε αυτή την επιλογή του. Όπως και με όλα τα παιδιά, οι δραστηριότητες που απολαμβάνουν πιο πολύ, τα ωφελούν περισσότερο. Εάν ένα παιδί έχει τον φόβο του νερού, η άσκηση σε μια πισίνα μπορεί να μην είναι τόσο αποτελεσματική όσο μια άλλη δραστηριότητα που απολαμβάνουν, όπως ο δημιουργικός χορός, το τρέξιμο και η ιππασία. Όπως η ίδια η αναπτυξιακή διαταραχή επηρεάζει διαφορετικά κάθε παιδί στο φάσμα του αυτισμού, έτσι και η άσκηση θα πρέπει να είναι εξατομικευμένη σύμφωνα με τις απαιτήσεις, τα ενδιαφέροντα και τη λειτουργικότητα του παιδιού ώστε να είναι λιγότερο ένα εργαλείο θεραπείας και περισσότερο διασκεδαστική.

Επιπλέον, με δεδομένο ότι η περισσότερη σωματική δραστηριότητα σε νεαρή ηλικία συμβαίνει στο σχολείο, θα πρέπει τα παιδιά με αυτισμό να αισθάνονται άνετα, με αυτοπεποίθηση και να συμμετέχουν στις ίδιες δραστηριότητες με τους συνομηλίκους τους χωρίς αναπηρία.