Η στρατιωτική οργάνωση της πρώιμης Ρωμαϊκής Δημοκρατίας επηρεάστηκε από τους Ετρούσκους, καθώς και από την αρχαία ελληνική και μακεδονική φάλαγγα. Μετά την ήττα στη Μάχη του Αλλία το 387 π.Χ., η στρατιωτική δομή αναμορφώθηκε με το σύστημα του Καμίλλου, όπου οι λεγεώνες οργανώνονταν βάσει κοινωνικής τάξης. Οι φτωχότεροι αποτελούσαν την πρώτη γραμμή, ενώ οι τριάριοι, η τελική γραμμή, πολεμούσαν ως οπλίτες με ελληνικό εξοπλισμό.
Τον 3ο αιώνα π.Χ., το σύστημα αυτό κρίθηκε αναποτελεσματικό και αντικαταστάθηκε από το Πολυβιανό σύστημα, όπου οι λεγεωνάριοι οργανώνονταν πλέον βάσει ηλικίας και εμπειρίας. Όλοι εξοπλίζονταν με gladii και δύο pila, ενώ οι φτωχότερες τάξεις αντικαταστάθηκαν από τους velites. Επίσης, μη πολίτες μπορούσαν να υπηρετούν ως βοηθητικοί (auxilia).
Η ρεπουμπλικανική λεγεώνα εξελίχθηκε από 3.000 άνδρες στην εποχή της Δημοκρατίας σε πάνω από 5.200 στην Αυτοκρατορία, οργανωμένοι σε εκατονταρχίες. Αρχικά, οι λεγεώνες αποτελούνταν από δέκα κοόρτες, αλλά αργότερα διαρθρώθηκαν σε εννέα κανονικές κοόρτες και μία διπλής ισχύος, την πρώτη κοόρτη.
Ο παραπάνω χάρτης δείχνει την έκταση την Ρωμαικής Αυτοκρατορίας κατά τον δεύτερο αιώνα Π.Χ. η οποία είναι η χρονική περίοδος στη οποία θα επικεντρωθούμε.
Η ζωή ενός Ρωμαίου στρατιώτη ήταν αυστηρά πειθαρχημένη και επικεντρωμένη στην εκπαίδευση, τη μάχη και την υποστήριξη της λεγεώνας. Οι στρατιώτες περνούσαν τις ημέρες τους με έντονη εκπαίδευση σε σχηματισμούς, όπλα και τακτικές, ενώ ήταν υπεύθυνοι για την κατασκευή και τη συντήρηση στρατοπέδων, δρόμων και οχυρώσεων.
Κατά τη διάρκεια των εκστρατειών, ζούσαν σε σκηνές ή προσωρινά στρατόπεδα, κουβαλώντας τον εξοπλισμό τους και διανύοντας μεγάλες αποστάσεις. Στις μάχες, πολεμούσαν με πειθαρχία και αυστηρή τήρηση των διαταγών. Στις ελεύθερες ώρες, διαχειρίζονταν καθημερινές ανάγκες όπως η καθαριότητα, η προετοιμασία γευμάτων και η επισκευή εξοπλισμού.
Μετά από 25 χρόνια υπηρεσίας, είχαν τη δυνατότητα να συνταξιοδοτηθούν, λαμβάνοντας γη ή χρήματα και συχνά εγκαθίσταντο σε ρωμαϊκές αποικίες. Οι βοηθητικοί στρατιώτες αποκτούσαν επίσης την ιθαγένεια μετά τη λήξη της θητείας τους, εξασφαλίζοντας ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
