Β1

Δωμάτιο στο Μπρούκλιν

Στην αρχή αναρωτήθηκα τι σκέφτεται η γυναίκα και είναι τόσο απορροφημένη. Η γυναικία αυτή μορφή είναι νεαρής ηλικίας. Είναι τόσο σκεπτική επειδή έχει αμφιβολίες για την πίστη του συντρόφου της. Τα λουλούδια που βρήσκονται δίπλα της είναι δώρο από αυτόν. Δεν συνηθίζει να της κάνει τέτοια δώρα και επιπλέον ήταν πολύ απόμακρος έχοντας πάντα πάρα πολύ δουλεία. Δεν μπορώ να καταλάβω εντελώς πως αισθάνεται επειδή το πρόσωπό της δεν φαίνεται αλλα φαντάζομαι ότι την κυριαρχούν πολλά συναισθήματα π.χ θύμος, στεναχόρια, αμφισβήτισή. Αν την ρωτούσα κάτι θα της έλεγα γιατί έχει αυτές της αμφιβολίες και αυτην δεν θα μου έδινε καμία απάντηση απλά θα με κοίταζε σκεπτικά. Την επόμενη στιγμή την φαντάζομαι να βρήσκει έναν τρόπο και να μαθαίνει την αλήθεια.

Το δαμάσκηνο, Μανέ

Στον πίνακα απεικονίζεται μια νεαρή κοπέλα με πιασμένα ξανθά μαλλιά. Έχει τοποθετησει ένα μαύρο καπέλο με λευκές δαντελένιες λεπτομέρειες στο κεφάλι της. Φοράει ένα ανοικτό ροζ μακρυμανικο φόρεμα. Μέσα από το φόρεμα ξεπροβάλλει ο γιακασ του λευκού της πουκάμισου. Το δεξί της χέρι είναι λυγισμένο έτσι ώστε να στηρίζει το κεφάλι της ενώ με το άλλο κρατάει ένα τσιγάρο. Βρίσκεται σε κάποια καφετέρια. Μπροστά της υπάρχει ένα τραπέζι με ένα παγωτό. Η κοπέλα φαίνεται πολύ σκεπτική και πορω να καταλάβω από το βλέμμα της ότι είναι μόνη της, δηλαδή δεν έχει καθίσει κάποιος δίπλα της, είναι βυθισμένη στις σκέψεις της. Πιστεύω ότι νιώθει νοσταλγία για κάποιο πρόσωπο το οποίο θα επιθυμούσε η ίδια να βρίσκεται δίπλα της αυτή τη στιγμή.

Αν μου δινόταν η ευκαιρία να συζητήσω μαζί της θα τη ρωτούσα διάφορες πληροφορίες όπως το όνομα της, τη καταγωγή της κλπ. Έπειτα θα ήθελα να εμβαθύνω τη συζήτηση μας και θα εθετα ερωτήσεις πιο προσωπικές όπως για ποιο λόγο είναι το σκεπτική. Σε αυτήν την ερώτηση θα μου απαντούσε οτι είναι το στεναχωριμενη και αναπολεί κάποια χαμενη αγάπη.

Μοτέλ στη Δύση, Χόπερ

Με μια πρώτη ματιά στον πίνακα δεν μπορεί να διακρίνει κανείς κάτι το ιδιαίτερο. Όσο περνάει η ώρα και παρατηρώ τον πίνακα με προσοχή θα δω ότι απεικονίζει μια γυναίκα καθισμένη στο κρεβάτι ενός μοτέλ και έξω από το παράθυρο του δωματίου βρίσκεται παρκαρισμένο ένα αυτοκίνητο, πιθανόν το δικό της. Τα χρώματα του πίνακα δεν είναι πολύ έντονα και όλα τα στοιχεία εναρμονίζονται μεταξύ τους. Η γυναικεία φιγούρα είναι κομψά ντυμένη και στο βλέμμα της επικρατεί ηρεμία και σοβαρότητα. Ο χώρος στον οποίο βρίσκεται είναι αρμονικά διακοσμημένος χωρίς πολλά έπιπλα. Γενικά ο πίνακας εμπνέει γαλήνη και ησυχία. Πιστεύω πως η κυρία μόλις έφτασε στο μοτέλ, λόγω της καθαριότητας και της τάξης που επικρατεί στο δωμάτιο κάτι που μας παραπέμπει στο ότι κάποιος το έχει τακτοποιήσει πιο πριν. Η βαλίτσα ίσως περιέχει τα ρούχα και τα προσωπικά της αντικείμενα. Το αυτοκίνητο όπως προείπα ίσως ανήκει σε εκεινη, ίσως όμως να ανήκει στο άτομο που περιμένει να δει. Ο άνθρωπος αυτός μπορεί να είναι κάποιος άντρας με τον οποίο έχει ερωτική σχέση ή κάποιο μέλος του οικογενειακού της περιβάλλοντος. Δεν διακρίνω καθαρά τα συναισθήματά της διότι η έκφραση της είναι γαλήνια, αλλά μπορεί να ανυπομονεί ή να έχει αγωνία για το πρόσωπο που θα συναντήσει, λόγω του ότι σφίγγει με το χέρι της το ξύλο του κρεβατιού. Θα ήθελα να μάθω ποιόν περιμένει και τι είδους σχέση έχει με εκείνο το άτομο. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα μου απαντήσει, εκτός και αν είναι κάποιος από αυτούς που προανέφερα. Από την στάση του σώματος της καταλαβαίνω πως ίσως θέλει να σηκωθεί από εκεί που κάθεται και να κατευθυνθεί προς την πόρτα για να δει αν το άτομο που περιμένει είναι εκεί.

Διάλειμμα Χόπερ

Όταν πρωτοείδα τον πίνακα του Χόπερ, η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν "μοναξιά", καθώς η γυναίκα φαίνεται σκεπτική.. Ας υποθέσουμε ότι αναπολεί την προηγούμενή της ζωή και μονοπωλεί: "Μου δόθηκε μια ακόμη ευκαιρία για ζωή, η ευκαιρία από την οποία πρέπει να μάθω και να μην κάνω τα ίδια λάθη.. πρέπει να αποκτήσω περισσότερες ευχάριστες αναμνήσεις και να μην σκέφτομαι το πόσο μόνη ήμουν λόγω της κακής συμπεριφοράς μου.. έμαθα πια! Δεν θα κατακρίνω τους άλλους, ούτε θα ζηλεύω και αισθάνομαι μίσος για τους συνανθρώπους μου. Θα ξεκινήσω απ'την αρχή, θα διαγράψω όλες τις λυπητερές αναμνήσεις της μοναξιάς μου. Θα φτιάξω ένα άλλο μέλλον, χτισμένο στην ευτυχία , τη γαλήνη και τη χαρά. Μετά από αυτά τα 100 χρόνια στα Τάρταρα κατάλαβα τα λάθη μου.. ήρθε η ώρα να αλλάξω ριζικά τη ζωή μου! " είπε και αφού ξεστόμισε την τελευταία της λέξη, σηκώθηκε και στάθηκε δυναμικά μπροστά απ'τον καθρέφτη της κοιτώντας τον εαυτό της...

Οι Εραστές

Το συναίσθημα που μου γεννά ο πίνακας είναι η απορία, γιατί φιλιούνται με ένα ύφασμα να καλύπτει τα πρωσοπά τους. Αυτό το αναρωτήθηκα καθώς περπατούσα στην παραλία, στην απέναντι μεριά του δρόμου ο οποίος βρησκόταν δίπλα της, σε ένα σπίτι έξω στο μπαλκόνι. Απορίθηκα γιατί να τους καλύπτει αυτό το ύφασμα. Ισως να είναι δύο ξένοι που επικοινωνούσαν αλλα δεν γνώριζαν ο ένας τον άλλο και αυτή είναι η πρώτη τους γνωριμία. Την επόμενη στιγμή φαντάζομαι ότι θα αποκαλύπταν τα πρόσωπά τοθς.

Οι Εραστές

Περπατώντας μέσα στον πίνακα "Οι εραστές" του Ρενέ Μαγκριτ βρίσκομαι στην άκρη της ζωγραφιάς απομονωμένη. Παρατηρώ τους δύο ανθρώπους, έναν άντρα και μια γυναίκα οι οποίοι φοράνε άσπρα πανιά στα πρόσωπα τους και φιλιούνται. Ακούω τα κελαηδήματα των πουλιών. Αν μου δινόταν η ευκαιρία θα ρωτούσα το ζευγάρι για ποιο λόγο έχουν τοποθετήσει αυτά τα κατάλευκα πανιά στα κεφάλια τους; Γιατί καλύπτουν τα πρόσωπα τους;
Πιστεύω ότι είναι η σχέση τους απαγορευμένη, για αυτό καλύπτουν τα πρόσωπα τους, με σκοπό να μην μπορούν να τους αναγνωρίσουν οι άλλοι. Ο καλλιτέχνης θέλει με αυτόν τον τρόπο να απεικονισει την απόγνωση. Παρόλα αυτά νιώθω νιώθω ότι αυτό είναι το τελευταίο φιλί που θα μοιραστούν πριν οι δρόμοι τους χωρίσουν.
Η εικόνα αισθάνομαι ότι είναι επίκαιρη καθώς την σήμερον ημέρα λόγω της πανδημίας αναγκαζομαστε να κυκλοφορουμε μεασκες. Την πρώτη φορά που κοίταξα τον πίνακα σκέφτηκα πόσο διαχρονικός και επίκαιρος είναι!

”Οι Εραστές”

Ο σουρεαλιστικός πίνακας του Μαγκρίτ μου προκαλεί δέος και ένα αίσθημα πικρίας καθώς οι δύο εραστές προσπαθούν μάταια να φιληθούν αφού δύο λευκά πανιά καλύπτουν τα πρόσωπά τους, εμποδίζοντάς τους να το κάνουν. Με μια βαθύτερη εισχώρηση στον πίνακα, σίγουρα μπορώ να καταλάβω περισσότερα πράγματα για αυτόν. Ο χώρος στον οποίο διαδραματίζεται η σκηνή με τους δύο ανθρώπους δεν φαίνεται καθαρά, αλλά υποθέτω πως βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο λόγω των τοίχων που φαίνονται στην εικόνα. Γύρω μου διακρίνω δύο μορφές των οποίων τα πρόσωπα είναι καλυμμένα με άσπρα πανιά, αποτρέπωντάς τους να ενώσουν τα χείλη τους. Στον πίνακα κυριαρχεί ησυχία και είναι αδύνατο να ακουστεί ο παραμικρός ήχος. Το μόνο πράγμα που μου φαίνεται παράξενο είναι πως αυτοί οι άνθρωποι έχουν δύο πανιά στα πρόσωπά τους. Πέρα από εμένα και τους δύο εραστές, δεν υπάρχουν άλλα πρόσωπα στον χώρο. Θα ήθελα να μάθω τον λόγο που τα κεφάλια τους είναι καλυμμένα από τα πανιά και θα ήθελα σίγουρα να τους ρωτήσω γιατί δεν τα βγάζουν, εφόσον αυτό είναι που τους εμποδίζει να φιληθούν. Δεν μπορώ να υποθέσω κάποιο σενάριο από τη στιγμή που δεν γνωρίζω τον λόγο που έχουν κρυμμένα τα πρόσωπά τους. Κατά την άποψη μου δεν υπάρχει ''πριν'' και ''μετά''. Πιστεύω πως αυτό που θέλει να μεταδόσει ο καλλιτέχνης με το έργο του είναι πως οι εραστές ερωτεύτηκαν τον εσωτερικό κόσμο του άλλου και για αυτόν τον λόγο οι άνθρωποι απεικονίζονται με καλυμμένα τα πρόσωπα τους. Ίσως ο πίνακας να απεικονίζει ότι μια ερωτική σχέση δεν μπορεί να είναι πάντα ρόδινη και πως υπάρχουν εμπόδια, τα οποία μπορεί κάποιοι να τα ξεπεράσουν και να βγουν δυνατότεροι από αυτά και κάποιοι να τα αφήσουν να επηρεάσουν τη σχέση τους, στέκοντας ανίκανοι να κάνουν το οτιδήποτε. Το τελικό συμπέρασμά μου και το ισχυρότερο μήνυμα που θέλει να διατυπώσει ο ζωγράφος είναι ότι όταν κάποιος αγαπά αληθινά δεν τον εμποδίζει τίποτα (στην προκειμένη περίπτωση τα πανιά συμβολίζουν τα εμπόδια) να κάνει αυτό που θέλει. Θέλω να πιστεύω πως η επόμενη εικόνα θα είναι πιο ευχάριστη με τους ανθρώπους να βγάζουν τα πανιά από τα πρόσωπά τους και να καταφέρουν επιτέλους να ενώσουν πραγματικά τα χείλη τους.

Αυτό δεν είναι ένα μήλο, Ρενέ Μαγκρίτ

Ο πίνακας "Αυτό δεν είναι ένα μήλο" του Ρενέ Μαγκριτ απεικονίζει ένα πράσινο με κάποιες κόκκινες και κίτρινες λεπτομέρειες μήλο. Με την πρώτη ματιά καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για ένα απλό μήλο. Όταν όμως ο θεατής το παρατηρήσει καλύτερα και εισχωρήσει στο μυαλό του καλλιτέχνη, θα καταλάβει τις σκέψεις του ζωγράφου.
Έχουμε μάθει ότι η θεωρία του Πλάτωνα εκφράζει πως αυτό  που βλέπουμε στην επίγεια ζωή δεν είναι το μήλο αλλά το πιστό αντίγραφο του επειδή την ιδέα του μήλου την έχουμε δει όταν βρισκόμασταν στον ουρανό. Μπορεί ο καλλιτέχνης να ήθελε να αποτύπωσει αυτόν τον ιδεαλισμό στον πίνακα του και το αποδεικνύει μέσω του τίτλου του.
Τέλος, όταν βλέπω τον πίνακα, λόγω των χρωμάτων, μου δίνει την αίσθηση ενός παλιού αλλά ανεκτίμητου αντικειμένου. Η εικόνα του μήλου δεν είναι ένα μήλο όπως έχουμε συνηθίσει κόκκινο και ζουμερό, με αποτέλεσμα να με απωθεί να το φάω.

Ο ΒΙΤΤΓΚΕΝΣΤΑΙΝ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ, Eduardo Paolozzi

Δυστυχώς, δεν έχω καμία ιδέα από ζωγραφική και τέχνη και έτσι δεν γνωρίζω αν ο πίνακας (ή αυτό που ήθελε να εκφράσει ο καλλιτέχνης) είναι επίκαιρο στην εποχή μας... Όμως, παρόλ' αυτά τον διάλεξα γιατί μου έκαναν εντύπωση τα έντονα χρώματα που χρησιμοποίησε... Είναι ο Βίτγκενσταϊν στη Νέα Υόρκη του Eduardo Paolozzi. Μου άρεσε το έντονο πορτοκαλί που χρησιμοποίησε για το φόντο και τα κτίρια που τα σχημάτισε με γαλάζιο, ώστε να κάνουν αντίθεση πάνω στο φόντο. Όπως επίσης και η σημαία πάνω αριστερά αλλά και το αεροπλάνο δίπλα από την κορυφή του ουρανοξύστη. Δεν έχω καταλάβει γιατί ζωγράφισε τους δύο ανθρώπους (από τη μέση και πάνω) ακριβως λίγο πιο κάτω από τους ουρανοξύστες... Ούτε τα διάφορα και πολύχρωμα γεωμετρικά σχήματα στο κάτω μέρος του πίνακα, απλά μου τράβηξαν την προσοχή όλα αυτά τα έντονα χρώματα...

Κραυγή, Μουνκ

Το έργο που μου έκανε περισσότερη εντύπωση είναι η <<Κραυγή>> του Έντβαρτ Μουνκ. Ο πίνακας απεικονίζει μια μορφή, η οποία κραυγάζει. Τα χρώματα που χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης στο φόντο είναι κυρίως κοκκινωπά και αυτό μας παραπέμπει στο αίμα. Ο Μουνκ ήθελε ο πίνακας του να συμβολίζει τον πανικό, τον τρόμο και το άγνωστο και μπορώ να πω πως τα κατάφερε. Όπως ο ίδιος έχει αναφέρει, εμπνεύστηκε από μια καθημερινή βόλτα σε μια γέφυρα στο Όσλο. Καθώς περπατούσε, κοίταξε τον ήλιο, ο οποίος έδυε και τα σύννεφα γινόντουσαν κόκκινα. Τότε ένιωσε μια κραυγή να βγαίνει από τη φύση. Πολλοί λένε πως η μορφή που απεικονίζεται δεν ουρλιάζει αλλά ακούει μια κραυγή, κλείνοντας τα αυτιά της. Αυτό που μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, γνωρίζοντας την προσωπική ζωή του ζωγράφου, είναι πως στα έργα του απεικονίζεται ο εσωτερικός του κόσμος, δεδομένου ότι ο ίδιος είχε βιώσει πολύ πόνο στη ζωή του, περνώντας το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε ψυχιατρικό ίδρυμα.