Ο δάσκαλος που θυμάμαι…

Ο εκπαιδευτικός πράγματι είναι ένα από τα σημαντικότερα άτομα στη ζωή ενός ανθρώπου καθώς περνάνε μαζί πολύ χρόνο της καθημερινής  ζωής κατά την περίοδο της σχολικής φοίτησης. Ιδιαίτετα ο/η δάσκαλος/α στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση αποτελεί το πρότυπο για πολλά παιδιά καθώς η ευαίσθητη ηλικία των 6-12 ετών είναι αυτή που διαμορφώνει σε σημαντικό βαθμό το άτομο για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του.

Αν θα μπορούσα να συγκεντρώσω τα θετικά στοιχεία που είχαν οι εκπαιδευτικοί που πέρασαν από την περίοδο που ήμουν μαθητής θα ξεχώριζα πρωτίστως το ενδιαφέρον και την επιμονή στη μετάδοση της γνώσης στους μικρούς μαθητές τους. Πρόκειται δηλαδή για το άτομο που κατέβαλε κάθε προσπάθεια ώστε να καλύψει τις απορίες όλων και να εξηγήσει με κάθε τρόπο το μάθημα. Σαφώς, ένα βασικό στοιχείο που τους διέκρινε ήταν το χιούμορ και η ευχάριστη διάθεση που επέτρεπαν μικρά διαλείμματα για ξεκούραση στο κουραστικό συχνά διδακτικό πρόγραμμα. Ο επαγγελματισμός από τη μία και η ανθρώπινη, απλή πλευρά τους από την άλλη αποτέλεσαν ένα σημαντικό συνδυασμό που κέρδιζαν ακόμη και τον πιο δύσκολο μαθητή.

Εκτός αυτών, εξίσου σπουδαίο στοιχείο θεωρώ πως αποτελεί το ενδιαφέρον του εκπαιδευτικού για πιθανά προβλήματα ή σκέψεις απασχολούν το παιδί. Στεκόταν δηλαδή ως σύμβουλος που ήταν κάθε στιγμή διαθέσιμος να βοηθήσει, να ακούσει, να μοιραστεί τις σκέψεις του και να συνεργαστεί με την οικογένεια και το παιδί.

Σαφώς, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, ωστόσο, κρίνω πως δεν πρέπει να μένει κάποιος σε αυτές και να εστιάζει μόνο σε όλα εκείνα τα καλά που αποκόμισε από τη σχολική ζωή του. Χαρές, ευκαιρίες, προσπάθεια, επιτυχίες και αποτυχίες, συνεργασία, παιχνίδι, κ.ο.κ.