Europame

Αξίες του αρχαίου πολιτισμού (Πάρης Χρήστος)

Κατά το 15ο και 16ο αι., ο ευρωπαϊκός πολιτισμός μεταμορφώνεται από ένα ιδεολογικό, λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό κίνημα, την Αναγέννηση. Ο όρος αυτός δημιουργήθηκε αργότερα, το 19ο αιώνα, από τους μελετητές, για να εκφράσει την αναβίωση του πνεύματος της κλασικής Ελλάδας και της Ρώμης. Την ίδια εποχή οι Ευρωπαίοι βρίσκονταν ήδη σε ικανοποιητικό επίπεδο ανάπτυξης, έτοιμοι να επιχειρήσουν την έξοδο από τα στενά όρια της Μεσογείου. Η οικονομική ευρωστία, η βελτίωση των τεχνικών μέσων, η διεύρυνση του πνεύματος και τα εξερευνητικά ταξίδια που προηγήθηκαν ευνόησαν το μεγάλο άνοιγμα προς την ανακάλυψη του υπόλοιπου κόσμου.

Παράλληλα, η υποβόσκουσα κρίση στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, που συνέπεσε με τη γενικότερη αναγεννησιακή και ανθρωπιστική κίνηση, έλαβε από τις αρχές του 16ου αιώνα δυναμικό χαρακτήρα. Τότε, εκδηλώθηκε μια πραγματική θρησκευτική επανάσταση, η Μεταρρύθμιση, που έμελλε να προκαλέσει τη διάσπαση της πνευματικής ενότητας της Ευρώπης.

Στο μεταξύ οι Οθωμανοί Τούρκοι, μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453, συνέχιζαν την προέλαση τους προς τη Μεσόγειο και την Ανατολική Ευρώπη, ενώ οι ευρωπαϊκές δυνάμεις με αλλεπάλληλες συμμαχίες επιχειρούσαν να τους ανακόψουν. Οι λατινοκρατούμενες ελληνικές περιοχές περιέρχονταν διαδοχικά υπό οθωμανική κυριαρχία και στις τουρκοκρατούμενες περιοχές εκδηλώνονταν επαναστατικά κινήματα. Οι υπόδουλοι Έλληνες συμμετείχαν στην αντιτουρκική δραστηριότητα των Ευρωπαίων με την αισιόδοξη προοπτική απελευθέρωσης τους από τον οθωμανικό ζυγό. Παράλληλα, αξιοποιούσαν θρησκευτικά προνόμια και παραδοσιακούς θεσμούς για να επιβιώσουν και να βελτιώσουν τη θέση τους.

Κατά το 17ο αιώνα στη Δύση η κληρονομιά των θρησκευτικών αντιπαραθέσεων, η βαθμιαία επικράτηση της απολυταρχίας, η οργάνωση εθνικών μοναρχιών και οι οικονομικοί ανταγωνισμοί έθεταν σε κίνδυνο την ειρήνη στην Ευρώπη, όξυναν τις ενδοευρωπαϊκές αντιθέσεις και οδήγησαν σε πολεμικές συρράξεις.

Οι νέες πνευματικές δυνάμεις - Κλίμα αναζήτησης

Οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές μεταβολές επηρέασαν συνολικά τον πολιτισμό. Όλες οι αξίες που είχε αποδεχθεί το καθεστώς της φεουδαρχίας αμφισβητήθηκαν, ενώ και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δέχθηκε έντονη κριτική. Η τελευταία, για να κερδίσει τη μάχη με τις νέες πνευματικές δυνάμεις, επιδίωξε να θέσει υπό τον έλεγχο της τα Πανεπιστήμια, όπου επιχείρησε να συμφιλιώσει το θρησκευτικό δόγμα με τη φιλοσοφία και την κλασική επιστημονική παράδοση, καθώς και με τον αραβικό πολιτισμό, προκειμένου να ανανεώσει τον πνευματικό της οπλισμό. Οι πνευματικές ζυμώσεις, πάντως, ξεπέρασαν σε πολλά Πανεπιστήμια τα δογματικά όρια και προχώρησαν στην έρευνα του φυσικού κόσμου.

Το νέο πνεύμα της αναζήτησης δεν περιορίστηκε στους κύκλους των διανοουμένων. Οι Ευρωπαίοι του 13ου και του 14ου αιώνα, στην προσπάθειά τους ανοίξουν νέους εμπορικούς δρόμους στην Ανατολή, άρχισαν να εξερευνούν τον κόσμο της Ανατολής και να διευρύνουν τους ορίζοντές τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ταξίδι του βενετού Μάρκο Πόλο στην Ασία (1271-1295).

Τρεις Ημερομηνίες Ορόσημα της Ε.Ε. (Κωνσταντίνος Νταφούλης)

Τρεις Ημερομηνίες Ορόσημα της Ε.Ε.

25 Μαρτίου 1957

Δύο Συνθήκες υπογράφηκαν στις 25 Μαρτίου 1957 – η Συνθήκη περί ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) και η Συνθήκη περί ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενέργειας (ΕΚΑΕ ή Ευρατόμ). Και για τις δύο νέες Κοινότητες, οι αποφάσεις ελήφθησαν από το Συμβούλιο μετά από πρόταση της Επιτροπής. Αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί διαβούλευση με την Κοινοβουλευτική Συνέλευση, η οποία έπρεπε να υποβάλει γνωμοδότηση στο Συμβούλιο. Η Συνέλευση αύξησε τον αριθμό των μελών της σε 142. Η Ευρωπαϊκή Κοινοβουλευτική Συνέλευση πραγματοποίησε την πρώτη σύνοδό της το επόμενο έτος, στις 19 Μαρτίου 1958. Στις Συνθήκες της Ρώμης προβλέπεται ειδική διάταξη για την άμεση εκλογή των μελών (η οποία εφαρμόστηκε το 1979).

• Υπογραφή: Ρώμη (Ιταλία) 25 Μαρτίου 1957
• Έναρξη ισχύος: 1 Ιανουαρίου 1958

18 Απριλίου 1951

Η Συνθήκη περί ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) υπογράφηκε στο Παρίσι από το Βέλγιο, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, το Λουξεμβούργο και τις Κάτω Χώρες. Τέθηκε σε ισχύ για περίοδο 50 ετών. Τα μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης επιλέχθηκαν μεταξύ των μελών των αντιστοίχων εθνικών κοινοβουλίων. Η Συνέλευση είχε το δικαίωμα διάλυσης της Ανωτάτης Αρχής (προδρόμου της σημερινής Επιτροπής).

• Υπογραφή: Παρίσι (Γαλλία) 18 Απριλίου 1951
• Έναρξη ισχύος:26 Ιουλίου 1952
• Λήξη:23 Ιουλίου 2002

7 Φεβρουαρίου 1992

Η Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση υπογράφηκε στο Μάαστριχτ παρουσία του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Egon Klepsch. Σύμφωνα με την εν λόγω Συνθήκη, η Ένωση θεμελιώνεται επί των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (πρώτος πυλώνας), με δύο πρόσθετους τομείς συνεργασίας (δεύτερος και τρίτος πυλώνας): την κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) και τη δικαιοσύνη και τις εσωτερικές υποθέσεις (ΔΕΥ).

Κατά την έναρξη ισχύος της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, η ΕΟΚ καθίσταται Ευρωπαϊκή Κοινότητα (ΕΚ). Οι νομοθετικές και ελεγκτικές αρμοδιότητες του ΕΚ αυξάνονται μέσω της θέσπισης της διαδικασίας συναπόφασης και της επέκτασης της διαδικασίας συνεργασίας.

Δυνάμει της νέας Συνθήκης, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει το δικαίωμα να καλεί την Επιτροπή να παρουσιάζει νομοθετική πρόταση για ζητήματα τα οποία, κατά τη γνώμη του, απαιτούν την κατάρτιση κοινοτικής πράξης. Το σύνολο των μελών της Επιτροπής πρέπει εφεξής να εγκρίνεται από το ΕΚ, το οποίο διορίζει επίσης τον Ευρωπαίο Διαμεσολαβητή.

• Υπογραφή: Μάαστριχτ (Κάτω Χώρες), 7 Φεβρουαρίου 1992
• Έναρξη ισχύος: 1 Νοεμβρίου 1993

Κωνσταντίνος Νταφούλης

Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΣΧΕΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΥΤΕΣ. Κατερίνα Τούντα

ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ:

• Ανθρώπινη αξιοπρέπεια
  Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι απαραβίαστη. Πρέπει να γίνεται σεβαστή και να προστατεύεται, αποτελεί δε την ίδια τη βάση των θεμελιωδών δικαιωμάτων.
• Ελευθερία
  Η ελεύθερη κυκλοφορία εξασφαλίζει στους πολίτες το δικαίωμα να κυκλοφορούν και να διαμένουν ελεύθερα εντός της Ένωσης.
• Δημοκρατία
  Η λειτουργία της Ένωσης στηρίζεται στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Το να είναι κάποιος Ευρωπαίος πολίτης σημαίνει επίσης ότι απολαύει πολιτικών δικαιωμάτων.
• Ισότητα
  Η ισότητα σημαίνει ότι όλοι οι πολίτες έχουν ίσα δικαιώματα ενώπιον του νόμου. Η αρχή της ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών διέπει όλες τις ευρωπαϊκές πολιτικές και αποτελεί τη βάση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης
• Κράτος δικαίου
  Η ΕΕ στηρίζεται στο κράτος δικαίου. Όλες οι ενέργειές της βασίζονται στις Συνθήκες, τις οποίες τα κράτη μέλη έχουν εγκρίνει αυτοβούλως και δημοκρατικά.
• Ανθρώπινα δικαιώματα
  Τα ανθρώπινα δικαιώματα προστατεύονται από τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ. Αυτά καλύπτουν το δικαίωμα σε μη διακριτική μεταχείριση λόγω φύλου, φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής κλπ.

Αυτοί οι στόχοι και αξίες αποτελούν τη βάση της ΕΕ και καθορίζονται στη Συνθήκη της Λισαβόνας και τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ.

Συνθήκη της Λισσαβώνας (γνωστή και ως η Μεταρρυθμιστική Συνθήκη) είναι διεθνής συνθήκη που τροποποιεί τις ιδρυτικές συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και υπογράφηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2007 στη σύνοδο κορυφής της Λισαβόνας, στην οποία συμμετείχαν οι πολιτικοί αρχηγοί και οι υπουργοί εξωτερικών των κρατών μελών ΕΕ. Η Συνθήκη υποκαθιστά το εγκαταλειφθέν «Ευρωπαϊκό Σύνταγμα», τροποποιώντας ειδικότερα τις υπάρχουσες Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση και Συνθήκη για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.

Η επίσημη ονομασία της συνθήκης είναι<<Συνθήκη της Λισσαβώνας>> για την τροποποίηση της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση και της Συνθήκης περί ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Κοινότητας».

Το 2012, η ΕΕ έλαβε το βραβείο Νόμπελ ειρήνης για το έργο της με σκοπό την προαγωγή της ειρήνης, της συμφιλίωσης, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ευρώπη.

Τα Βασικά θεσμικά όργανα της ΕΕ. Χρήστος Μ.-Βίσι Σπαχίου -Γιάννης Μ.

Η ΕΕ. χρειάζεται κάποια βασικά θεσμικά όργανα για να λειτουργήσει.

Τα 3 πιο βασικά από αυτά είναι: Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

1)Μέλη: 751 βουλευτές (Μέλη Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου)
Πρόεδρος: Antonio Tajani
Έτος ίδρυσης: 1952, ως Κοινή Συνέλευση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, 1962 ως Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, πρώτες άμεσες εκλογές το 1979
Τόπος: Στρασβούργο (Γαλλία), Βρυξέλλες (Βέλγιο), Λουξεμβούργο

2)Ευρωπαϊκό Συμβούλιο:καθορίζει τις γενικές πολιτικές κατευθύνσεις και προτεραιότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Μέλη: οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων των χωρών της ΕΕ, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο Ύπατος Εκπρόσωπος για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας
Πρόεδρος: Ντόναλντ Τουσκ
Έτος ίδρυσης: 1974 (ανεπίσημο φόρουμ), 1992 (επίσημο καθεστώς), 2009 (επίσημο θεσμικό όργανο της ΕΕ)
Τόπος: Βρυξέλλες (Βέλγιο)

3)Ευρωπαϊκή Επιτροπή:προάγει το γενικό συμφέρον της ΕΕ προτείνοντας και επιβάλλοντας νομοθεσία, καθώς και εφαρμόζοντας πολιτικές και τον προϋπολογισμό της ΕΕ
Μέλη: ομάδα ή «Σώμα» επιτρόπων, 1 από κάθε κράτος μέλος της ΕΕ
Πρόεδρος: Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ
Έτος ίδρυσης: 1958
Τόπος: Βρυξέλλες (Βέλγιο)

Σημαντικές Ημερομηνίες για την Ε.Ε (Αθηνά)

Α) 1951

Το Βέλγιο, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, το Λουξεμβούργο,  οι Κάτω Χώρες ( οι Έξι ) υπογράφουν τη Συνθήκη των Παρισίων για τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ).

Β)  1957

Υπογράφονται από το Βέλγιο, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, το Λουξεμβούργο και τις Κάτω Χώρες ( τους Έξι ) στη Ρώμη, οι Συνθήκες για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) και της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενέργειας (Ευρατόμ),οι οποίες από τούδε και στο εξής αναφέρονται ως οι Συνθήκες της Ρώμης.

Γ) 1992 

Συνθήκη του Μάαστριχτ:  Ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θέσπιση της διαδικασίας συναπόφασης που ενισχύει τον ρόλο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στη λήψη των αποφάσεων. Νέες μορφές συνεργασίας μεταξύ των κυβερνήσεων της Ε.Ε. , π.χ. στους τομείς της άμυνας, της δικαιοσύνης και των εσωτερικών υποθέσεων.

Δ) Ελληνική Προσχώρηση

Η Ελλάδα είναι μέλος την Ε.Ε από την 1η Ιανουαρίου 1981.

3η ομάδα: Τι σημαίνει κοινή πολιτική για τη ΕΕ; Να αναφέρετε 4 παραδείγματα κοινής Ευρωπαϊκής Πολιτικής. (Σοφία Κονταξή και Βασιλική Νικολακάκου)

Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας

Η Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας (όπως μετονομάστηκε η «Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας» με τη Συνθήκη της Λισσαβώνας), αποτελεί τον επιχειρησιακό βραχίονα της ΚΕΠΠΑ. Στο πλαίσιο της ΚΠΑΑ, η ΕΕ αποφασίζει την ανάπτυξη αποστολών διαχείρισης κρίσεων, με στρατιωτικά και μη στρατιωτικά μέσα, οι οποίες συμβάλλουν στην υλοποίηση των ευρύτερων στόχων της ΚΕΠΠΑ.

Μερικά παραδείγματα :

1. Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992),σύμφωνα με την εν λόγω Συνθήκη, η Ένωση θεμελιώνεται επί των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων με δύο πρόσθετους τομείς συνεργασίας : την κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας και τη δικαιοσύνη και τις εσωτερικές υποθέσεις.
2.  Συνθήκη του Άμστερνταμ (1997),εξειδικεύθηκαν για πρώτη φορά οι αποστολές με χαρακτηριστικά ασφάλειας και άμυνας που θα μπορούσε να αναλάβει η ΕΕ, μέσω αναφοράς στα λεγόμενα «καθήκοντα Petersberg», δηλαδή ανθρωπιστικές αποστολές και αποστολές διάσωσης, αποστολές διατήρησης της ειρήνης και επεμβάσεις μάχιμων δυνάμεων για διαχείριση κρίσεων, συμπεριλαμβανομένων αποστολών για την αποκατάσταση της ειρήνης.
3. Συνθήκη της Λισσαβώνας (υπεγράφη στις 13.12.2007, ετέθη σε ισχύ την 1.12.2009), έδωσε νέες νομοθετικές εξουσίες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το έθεσε σε ισότιμη βάση με το Συμβούλιο Υπουργών όσον αφορά τη λήψη αποφάσεων σχετικά με τις δράσεις και τις δαπάνες της ΕΕ. Άλλαξε επίσης τον τρόπο συνεργασίας του Κοινοβουλίου με τα υπόλοιπα θεσμικά όργανα και ενίσχυσε την επιρροή των βουλευτών του ΕΚ σχετικά με το ποιος διευθύνει την ΕΕ.
4. Παγκόσμια Στρατηγική της ΕΕ,  βασίζεται σε τρεις βασικές στρατηγικές προτεραιότητες, οι οποίες αποτελούν το επίπεδο φιλοδοξίας της ΕΕ, :α) την αντιμετώπιση των εξωτερικών συγκρούσεων και κρίσεων, β) την οικοδόμηση δυνατοτήτων τρίτων εταίρων της ΕΕ και γ) την προστασία της Ένωσης και των πολιτών της.

Κοινή αλιευτική πολιτική Αλέξανδρος Λιζέκας

Tι είναι η Κοινή Αλιευτική Πολιτική

Η ΚΑΠ είναι ένα σύνολο κανόνων για τη διαχείριση των ευρωπαϊκών αλιευτικών στόλων και τη διατήρηση των αλιευτικών αποθεμάτων. Έχει σχεδιαστεί για τη διαχείριση κοινών πόρων και παρέχει σε όλους τους ευρωπαϊκούς αλιευτικούς στόλους ίση πρόσβαση στα ύδατα και τις αλιευτικές ζώνες της ΕΕ, διασφαλίζοντας έτσι τον υγιή ανταγωνισμό μεταξύ αλιέων.

Στόχοι της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής

Στόχος της ΚΑΠ είναι να διασφαλίσει ότι οι κλάδοι της αλιείας και της υδατοκαλλιέργειας είναι περιβαλλοντικά, οικονομικά και κοινωνικά βιώσιμοι και ότι αποτελούν πηγή υγιεινών τροφίμων για τους πολίτες της ΕΕ. Παράλληλα, η ΚΑΠ επιδιώκει να προωθήσει έναν δυναμικό κλάδο αλιείας και να εξασφαλίσει ένα εύλογο επίπεδο διαβίωσης για τις κοινότητες που ζουν από την αλιεία.

Μέχρι σήμερα, δεν έχει γίνει απόλυτα κατανοητός ο αντίκτυπος της αλιείας στο ευάλωτο θαλάσσιο περιβάλλον. Για τον λόγο αυτό, η ΚΑΠ υιοθετεί μια ασφαλή προσέγγιση η οποία αναγνωρίζει τον αντίκτυπο των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων σε όλα τα στοιχεία του οικοσυστήματος. Στόχος της είναι να γίνουν οι αλιευτικοί στόλοι επιλεκτικότεροι όσον αφορά τα αλιεύματα και παράλληλα να καταργηθεί σταδιακά η πρακτική της απόρριψης ανεπιθύμητων αλιευμάτων.

ΚΟΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ – ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΥΣΑΦΟΠΟΥΛΟΣ

Η κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας (ΚΠΑΑ) ορίζει το πλαίσιο για τις ενωσιακές
πολιτικές και στρατιωτικές δομές, καθώς και για τις στρατιωτικές και μη στρατιωτικές
αποστολές και επιχειρήσεις στο εξωτερικό. Η συνολική στρατηγική της ΕΕ, του 2016,
καθορίζει τη στρατηγική για την ΚΠΑΑ, ενώ η Συνθήκη της Λισαβόνας αποσαφηνίζει
τις θεσμικές πτυχές και ενισχύει τον ρόλο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

Η Κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ), ιδρύθηκε ως ο δεύτερος από τους τρεις Πυλώνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992και επεκτάθηκε από τη Συνθήκη του Άμστερνταμ το 1999. Διαδέχτηκε την Ευρωπαϊκή Πολιτική Συνεργασία.Η ΚΕΠΠΑ θεωρεί το ΝΑΤΟ ως υπεύθυνο για την εδαφική άμυνα της Ευρώπης, ενώ η ΕΕ από το 1999 είναι υπεύθυνη για την διατήρηση της ειρήνης, τη διατήρηση των συμφωνιών.

Για την ευρωπαϊκή αλιεία έφτασε μια στιγμή κρίσης. Με την έλευση του 2019 μια νέα πολιτική είναι πλέον υποχρεωτική σε όλη την ΕΕ, απαγορεύοντας κάτι που μέχρι πρόσφατα ήταν μια ευρέως διαδεδομένη πρακτική, την απόρριψη των ανεπιθύμητων αλιευμάτων.Η κοινή πολιτική αλιείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης σκοπεύει να σταματήσει την υπεραλίευση, αποκαθιστώντας σε βιώσιμα επίπεδα όλα τα αλιευτικά αποθέματα στα ύδατα της ΕΕ. Ως προθεσμία για να συμβεί αυτό έχει οριστεί το 2020.