Κούκλες από … σπίτι – Βήμα 4ο

Η μικρή ηλιαχτίδα ξεπρόβαλε με κόπο πίσω από τα σύννεφα. Είδε το μισάνοιχτο παντζούρι μου, τυλίχτηκε, στριμώχτηκε, ρούφηξε τη φουσκωμένη από τα παγωτά κοιλίτσα της (πού νομίζεις ότι καταλήγει το λιωμένο από τον ήλιο παγωτό σου;;;) και τελικά ωωωωωωωπ, μπήκε στο σκοτεινό δωμάτιό μου!

"Έι, ξύπνα, ξύπνα, ξύπνα... Πέρασε η ώρα!!!", μου είπε φουριόζα και χαρούμενη.

"Μπορείς να έρθεις αργότερα; Νυστάζω..." πρόλαβα να ψελλίσω, αλλά η ηλιαχτίδα είχε ήδη τραβήξει τις κουρτίνες και το δωμάτιό μου είχε λουστεί στο φως, από την ίδια και τις αδερφούλες της...

"Έλα, έλα, σήκω... Περιμένω να μου πεις τα νέα των παιδιών. Σου μίλησαν για τις κούκλες τους; Πώς τις έφτιαξαν; Κάνουν καλή παρέα; Πώς τις έχουν ονομάσει;", άρχισε και πάλι να με βομβαρδίζει με τις ερωτήσεις της.

"Αχ βρε γλυκιά μου ηλιαχτίδα...", της είπα με κατανόηση, "σου έχουν λείψει τα παιδάκια μας, ε; Κάτσε λοιπόν εδώ στο κρεβάτι μου και θα τα δούμε όλα, μαζί!"

Έφερα τον υπολογιστή μου από το σαλόνι (ούτε αυτός είχε κοιμηθεί καλά κι ήταν ακόμη ζεστός και κουρασμένος) και της έδειξα τα πάντα! Τα βίντεό σας, τις ταυτότητες, όλα όσα με τόση αγάπη δημιουργήσατε και μας στείλατε!

Και σας το λέω, χωρίς να υπάρχουν σύννεφα στον ουρανό, μικρές μικρές ψιχάλες έβρεξαν τα σεντόνια μου... Ήταν τα δάκρυά της, δάκρυα χαράς και συγκίνησης.

"Δε χορταίνω να βλέπω τις ζωγραφιές τους, τις φωτογραφίες τους, να ακούω τα νέα τους... Θα με βοηθήσεις να τους γράψουμε ένα γράμμα;"

"Εννοείται μικρούλα μου!", της είπα και έπιασα γρήγορα χαρτί και μολύβι να σημειώσω.

"Μικρό μου ζουζουνάκι,

Είμαι τόσο ευτυχισμένη που μαθαίνω τα νέα σου... Οι φωτογραφίες σου, όσα μου στέλνεις εσύ και οι συμμαθητές σου για τις κούκλες σας με συγκινούν και με κάνουν να λάμπω από υπερηφάνεια! Τώρα έχεις μία δική σου κούκλα κουκλοθεάτρου… Έναν καινούριο φίλο ή μια καινούρια φίλη μέσα στο σπίτι… Αλήθεια, πού κοιμάται;

Μπορεί να σου πει τα μυστικά της κι εσύ τα δικά σου σε εκείνη. Μπορείς να βάλεις μουσική και να χορέψετε. Να παίξετε και να ζωντανέψετε ιστορίες. Αν χρειαστείτε θεατές, δε νομίζω να αρνηθεί κανείς από το σπίτι!

Ρώτησέ την και άκουσε προσεκτικά την ιστορία της:

Από πού ήρθε; Γιατί; Πού ζει;

Είναι μόνη;

Αν ναι, γιατί; Πώς νιώθει; Της αρέσει που είναι μόνη; Τι σκέφτεται για τον εαυτό της;

Αν όχι, με ποιους είναι; Πώς νιώθει γι’ αυτούς; Πώς είναι η σχέση τους; Πώς τους σκέφτεται;

Μπορείς να ζωγραφίσεις μια ζωγραφιά για την κούκλα σου!

Πώς ένιωσες ακούγοντας την ιστορία της;

Άφησε τα χρώματα και τα συναισθήματά σου να σε οδηγήσουν.

Σημείωσε πάνω λέξεις - σκέψεις γι’ αυτήν.

Θες να μας στείλεις, αν συμφωνούν οι γονείς σου, τη ζωγραφιά που έφτιαξες για την κούκλα σου;

Θα περιμένω μετρώντας κάθε δευτερόλεπτο μέχρι να μου τη στείλεις!

Μου λείπεις πολύ...

Η μικρή ηλιαχτίδα"

Και κάπως έτσι ζουζουνάκια μου, της έδωσα το χέρι μου και της υποσχέθηκα ότι σε λίγες μέρες θα τη φωνάξω από το ορθάνοιχτο παράθυρό μου, να της δείξω τις ζωγραφιές σας!

Δε φαντάζομαι να της χαλάσετε χατήρι...

 

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ

Διαβάστε στα παιδιά το παραπάνω κείμενο και θυμίστε τους τις ερωτήσεις της ηλιαχτίδας. Αφήστε τα να αποτυπώσουν στο χαρτί τα συναισθήματα που τους προκάλεσε η ιστορία της κούκλας τους και ζητήστε τους να γράψουν το όνομά τους στη ζωγραφιά τους. Προτρέψτε τα να σας πούνε τι θα ήθελαν να σημειώσετε επάνω στη ζωγραφιά (σκέψεις, διευκρινίσεις, οτιδήποτε αυτά θεωρούν σημαντικό).

Τραβήξτε φωτογραφία το έργο τους και στείλτε τη σε εμάς

Σας ευχαριστούμε για τη συνεργασία!